SOBRE A XESTIÓN DO PP DA POBRA

Nos preguntan na Voz de Galicia sobre o Balance da xestión do PP da Pobra nestes últimos catro anos.

Todo depende de como se mire. Non cabe dúbida de que a Pobra é unha vila preciosa. A súa entrada mirando o mar, o malecón de pedra, o xardín, as rúas empedradas, as praias e mesmo algúns dos seus edificios máis emblemáticos.

Desde o meu punto de vista e no referente á súa estrutura, fisionomía e coidado, o noso concello non ten parangón con Boiro nin con Ribeira, as vilas veciñas.

Se progreso e beleza foran sinónimos a Pobra sería o concello da redonda que máis tería progresado dende a democracia.

Pero a realidade é que progreso e beleza, aínda que compatibles, non son sinónimos. A Pobra é, de feito, o concello do noso contorno que menos progresou nos últimos anos. E esta non é unha afirmación gratuíta senón que é unha realidade totalmente demostrable.

Máis alá do porto e do polígono, ambas obras claves no desenvolvemento da Pobra -e ningunha delas levada a cabo por ningún dos gobernos presididos por Isaac Maceiras-, non podemos destacar ningún outro proxecto de futuro liderado por ningún dos seus gobernos.

Os seus proxectos caracterízanse pola obra de fachada, de embelecemento e axardinamento. Paseamos enriba de miles e miles de euros. @s empregad@s do concello adican unha chea de horas diarias a limpar, coidar, adencentar os centos, miles de metros cadrados adicados aos paseos. E é certo que todo está moi bonito no centro da vila, vestida con cada vez máis pedra e menos cemento. Pero todo ten un prezo. E na Pobra pagamos a beleza con servizos.

Temos un montón de barrendeir@s e xardineir@s que non dan abasto, mentres temos falta de coidadoras que atendan a persoas maiores dependentes (insuficientes), non apoiamos os servizos de comedor escolar ou de madrugadores- tan importantes para as familias-, desisteresámonos por temas tan importantes como a educación d@s moz@s pobrenses, non apostando por ampliar a oferta de ciclos formativos ou a formación en linguas, estudos relacionados co turismo e o medioambiente ou novas tecnoloxías, abandonarmos ás familias con nen@s menores de tres anos á súa sorte ao non ofertarlle garderías públicas que lle faciliten a pai e nai o acceso ao traballo, ...

Ademais, na Pobra desgraciadamente, hai anos que se tirou a toalla no que respecta ao desenvolvemento do comercio local. Non nai plans ao respecto.

Eu, de feito, creo que o proxecto estrela daqueles que aspiren a gobernar a Pobra na próxima lexislatura debería ter o desenvolvemento do comercio no concello como obxectivo principal. De non ser así, estou convencida de que o noso futuro colectivo pintará moi mal.

Así as cousas está claro que eu non fago un balance positivo do traballo desenvolvido polos gobernos presididos por Maceiras. O novo goberno da Pobra debería ser moito máis ambicioso e empático coa cidadanía. @s pobrenses merecemos un goberno que crea realmente nas nosas posibilidades, que aposte claramente polo noso desenvolvemento colectivo a distintos niveis: social, cultural, educativo, comercial, industrial.

Eu aposto polo cambio.

GOOD BY RIVERS

Non hai enfrontamento entre linguas. Non o hai na escola nin tampouco na rúa. A sociedade é consciente da importancia do inglés como lingua franca. Os mestres e as mestras, os pais e as nais sabemos e queremos preparar aos nosos mozos na aprendizaxe de idiomas.

Pero temos moi claro tamén que as linguas estranxeiras non son como as maternas. As linguas estranxeiras son linguas que se aprenden pero nas que non se vive nin se convive.

O verbo amar dicímolo na lingua na que medramos e as cantigas de berce que lle cantamos aos nosos filllos son aquelas coas que nos durmiamos nós.

En inglés non cantamos cancións de corro, nin contamos as nosas lendas, nin os nosos contos de medo.

En inglés non declamamos a Rosalía nin a Bécquer, non é o mesmo. Nin tampouco somos quen de atopar a palabra exacta que defina as polas de auga que se agochan nas xunqueiras.

Non. En inglés non podemos falarlles de Isabel a Católica, nin da Guerra Civil, nin da revolta Irmandiña, nin explicarlles aos nenos as características propias do ecosistema das Rías Galegas.

Porque non sería o mesmo. Porque non transmitiriamos o mesmo nin contariamos o mesmo.

O inglés debe estar no ensino, e de seguro debe ter máis presenza da que ten ata o momento, pero non así como di o decreto.

Sen dúbida é posible o ensino de tres linguas na escola galega, pero nunca de xeito que a aprendizaxe da lingua estranxeira solape a lingua e a cultura da nosa terra.


Charo Varela

Mestra especialista en inglés
Profesora CLIL (Seccións bilingües)

O DECRETO DO INGLÉS

Diglosia.

O novo decreto devólvenos á diglosia, devólvenos ao galego de segunda B, cando aínda non acadaramos a 1ª división.
Tras anos de traballo, de pasos ben dados a prol do bilingüismo en Galicia, e xa tendo acadado que moitos mozas e mozas galegas se sintan competentes para falar calquera das dúas linguas oficiais e totalente libres para facelo, o goberno decide reducir o tempo do galego no ensino a un terzo do horario lectivo.

Demagoxia.

O goberno, intencionadamente, utiliza a lingua inglesa como arma arreboladiza contra o galego , cando sabe que o camiño a seguir no ensino de linguas estranxeiras está moi ben trazado a través do Plan de seccións bilingües en centros sostidos con fondos públicos, que xa ven funcionando hai uns anos nalgunhas escolas galegas.
Porque o goberno sabe que esa escola trilingüe da que está a falar no decreto plurilingüe é, a día de hoxe, unha quimera. Que non hai recursos suficientes, nin humanos nin económicos, para afrontar o ensino plurilingüe a terzos en todos os colexios públicos de Galicia.
O goberno, deliberadamente, aproveita a falta de información da cidadanía sobre a situación real da aprendizaxe de linguas para confundirnos a todos pretendendo un enfrontamento totalmente inexistente entre o galego e o inglés.

Medias verdades que son mentiras.

Sen dúbida a letra do decreto pode soar moi ben. E mesmo haberá quen se crea que este documento vai ser algo máis que papel mollado.
Sería ideal que, ao remate do ensino obrigatorio, os xoves galegos foran plurilingües, competentes nas dúas linguas oficiais de Galicia e nunha lingua estranxeira, o inglés.

Pero a meirande parte dos galegos e as galegas temos os pés no chan e coñecemos moi ben a nosa realidade: a do galego e a do castelán. Sabemos da necesidade que tiñamos do decreto do galego. Sabemos que se non potenciamos o uso do galego na escola, inevitablemente, esmorecerá.

Pero o noso Presidente decidiu un día que para ser Presidente tiña que renunciar a defender a lingua propia de Galicia. E da súa renuncia nace este decreto absurdo e mentireiro.

O decreto do inglés.