SR. ALCALDE, NON SE DESCENTRE

Artigo publicado co título "Novos servicios na Pobra" na Voz de Galica. Buzón del Lector. Barbanza. 05 de maio de 2009.

Hai algunhas semanas lía na Voz de Galicia que a preocupación máis grande do alcalde da Pobra era solicitar da Xunta a construcción dun novo centro de saúde. Un máis novo, máis bonito e máis moderno.

A verdade é que sorprende moito que esa sexa a súa primeira e máis importante reivindicación ao recén estrenado goberno da Xunta.

Realmente ...é esa unha obra prioritaria???

Dende o meu punto de vista, non se entende a insitencia do alcalde en refacer noutro solar o centro de saúde.

E non se entende porque, a día de hoxe, aínda non conseguiu nin a financiación, nin a ubicación axeitada para a Gardería Municipal, servicio de 1ª necesidade para moitas familias do noso Concello.

Porque non se lle oeu un só comentario sobre cando vai comezar a construcción do moi necesario Centro de Día da Pobra. Sen dúbida, as familias con maiores dependentes a cargo, sentiríanse moito máis tranquilas se poideran contar, a curto prazo, cun centro no que os seus maiores se mantiveran ocupados realizando actividades adaptadas á súa idade e problemática baixo a vixiancia e atención de persoal especializado.

Porque os nosos xoves non dispoñen de instalacións nas que reunirse, nas que poder levar a cabo á súas inquedanzas e proxectos. Non temos nin proxectada unha Casa da Mocidade.

NON, O CENTRO DE SAÚDE NON É UNHA INVERSIÓN NIN IMPRESCINDIBLE NIN URXENTE..

Porque xa temos un centro de saúde que funciona.

E porque xa levamos moitos anos de retraso.

Sr alcalde, céntrese no seu traballo, adíquese a mellorar realmente a calidade de vida das familias da Pobra e déixese de tolerías.

Os pobrenses, a día de hoxe, temos necesidades máis urxentes que un novo centro de saúde, máis bonito e máis moderno. O que queremos é que o noso centro de saúde funcione co persoal e os servicios sanitarios necesarios.

PERO...ESTE É O MOMENTO DA GARDERÍA E DO CENTRO DE DÍA, e o de dar respostas ás necesidades da nosa MOCIDADE.

Sr, alcalde, NON SE DESCENTRE.

Rita Levi Montalcine

MULLER   CENTENARIA  

LIBREPENSADORA 

CIENTÍFICA

  

XUDÍA  ITALIANA  

FEMINISTA   DE  ESQUERDAS

PREMIO NOBEL DE MEDICINA EN 1986

No seu laboratorio en 1963

MAGNIFICA ENTREVISTA EN  

EL PAÍS  

A RITA LEVI MONTALCINI

IMPRESIONANTE

Na escola, en galego o 50%

Diríxome á Galicia madura, segura e orgullosa de si mesma, sen complexos. Diríxome  á  Galicia que, en castelán ou en galego, é quen de defender a súa lingua propia, o seu legado. Á Galicia da costa e á Galicia do interior. Á Galicia do rural e á das cidades.

Diríxome a esa Galicia libre de medos. Á Galicia que entende que o galego non é un obstáculo para a educación dos seus fillos e das súas fillas, senón que é un privilexio.

Á Galicia que sae polo mundo, á que viaxa co galego na maleta, á Galicia da morriña,  á dos ríos e das fontes, á  dos queixumes dos pinos, á Galicia dos bos e dos xenerosos, esa Galicia, a que proclama o galego máis alá dos mares e dos montes.

Diríxome a  todos e a todas os que aman a súa terra, aos que falan en gallego, aos que falan castelán e ás veces en galego e mesmo aos que  din que nunca falan o galego.

A  todos e a todas as galegas. Aos que amamos a Galicia e ao galego.

Porque os que  medramos en castelán, queremos medrar tamén en galego.

Porque os que soñamos en castelán, queremos soñar tamén en galego.

Porque os que vivimos en castelán, queremos vivir tamén  en galego.

Porque os que aprendemos en castelán, queremos aprender tamén en galego.

E porque a escola normaliza o bilingüismo.

E porque en galego tamén podemos

DEFENDAMOS   O   GALEGO 

NA  ESCOLA, EN  GALEGO  O   50 %

A Voz Dixital

 

APOSTEMOS POLA CASA DA XUVENTUDE

Publicada o 30 de abril de 2009. Voz de Galicia. Buzón do lector.

Preguntábame onte unha amiga por que considero necesaria unha casa da xuventude para a Pobra.

Eu sorprendinme coa pregunta. Pensaba_craso error- que as razóns eran obvias. Equivoqueime.

Evidentemente a miña experiencia como nai de familia, ademais de, probablemente, o meu traballo como mestra na vila, fan que teña un interese especial pola xente nova.

No día a día observo como os e as adolescentes da Pobra deambulan polas rúas sen saber moi ben que facer. Están sentados nas escaleiras e nos bancos das prazas charlando e matando o tempo.

Se queren ir xogar ao tenis, ao fútbol ou ao que sexa teñen que ter pedido o espacio con antelación. Máis alá das actividades deportivas propostas polos distintos clubes pobrenses, non existe ningunha alternativa para os xoves e as xoves da Pobra. Non lles ofertamos nada e nos queixamos de que non fagan outra cousa que andar polo medio.

Pero realmente a nosa xuventude ten moito que aportar. Está moi desaproveitada. Apasiónase, sobretodo, polas novas tecnoloxías e polas artes. A nosa mocidade é moi creativa e disfruta experiementando coa pintura, a música, a fotografía, o deseño, o teatro, a poesía...

Cómpre que empecemos a a tela en conta.

E tela en conta significa contar con ela no deseño das actividades que lle interesan. Supón crear un espacio, que sintan como seu, no que poidan levar a cabo gran parte das súas ideas ao mesmo tempo que disfrutan do seu tempo de ocio. Un lugar que se convirta na súa sala de reunións, no lugar onde deseñar os seus un proxectos, no lugar no que expoñer os seus traballos, as súas obras. No lugar onde atopar información sobre calquera tema que lles interesa. En definitiva, un lugar pensado por e para eles. No que poidan medrar como persoas responsables e comprometidas coa sociedade. Un lugar que lles sirva de estímulo no seu espíritu creador.

Apostar pola xuventude significa apostar por nós mesmos como sociedade e polo noso futuro como comunidade.

Unha casa da xuventude é moito máis que unha infraestructura para reunirse cos amigos ou botar unha partida de cartas ou de monopoli (aínda que este uso tamén é posible e necesario). Unha casa de xuventude constitúese nun centro dinamizador de cultura e creatividade.

(Na entrada do día 5 de abril aparece un comentario relativo á posible ubicación da casa da xuventude).

En un sueño

EN UN SUEÑO


Volando entre las nubes


Un sueño


Sueño yo.


La luna canta nanas


Por las estrellas


Vuelo yo.


Viernes, 14 de mayo de 2004
Sara, 8 años.

Casa da Mocidade. Enquisa.

Hai dous días escribín unha entrada na que me refería á necesidade de que na Pobra se ofrecese un espacio que se constitúa no punto de encontro para a nosa mocidade. (Ver a entrada do día 5 de abril).

Convencida de que é necesario implicarse para conseguir que a nosa vila mellore, decidín incluir esta enquisa no meu blogue coa idea de coñecer o punto de vista todos e todas os que vos pasades por aquí de cando en vez.

Invítovos a participar co voso voto.

Ademais, se queredes, podedes facer algún comentario nesta entrada.

Pinchade na fachada deste edificio e veredes como é a Casa da Xuventude de Silleda.

E a nosa xuventude....Por que eles non?

Pregnant and poor

Pincha en la foto

HE AQUÍ UN MAGNÍFICO ARTÍCULO SOBRE LA RELACIÓN ENTRE LA POBREZA Y LAS MEDIDAS ANTICONCEPTIVAS

(en inglés)

CASA DA XUVENTUDE

Casa da xuventude de Vigo

A través do blogue do IES da Pobra (http://atabarradixital.blogaliza.org/) pódese apreciar gran parte do talento dos xoves e das xoves do noso concello.Entre eles e entre elas hai: escritores, poetas, científicos, debuxantes, fotógrafos, deseñadores, músicos, deportistas…. Son tantas as súas inquietudes!Teñen tanto que aportar!!!Cada ano que pasa faise máis necesario un lugar que se constitúa no punto de encontro e centro de información da nosa xuventude.Un lugar que proporcione espacios de interrelación e de dinamización sociocultural entre a nosa población xuvenil.Un lugar a través do que a xuventude poda implicarse na programación das súas propias actividades de ocio e tempo libre.Un lugar que favoreza a participación xuvenil a través do fomento ao asociacionismo xuvenil.

Unha CASA DA XUVENTUDE para a Pobra do Caramiñal.Hai xa varios anos, algúns críamos que na antiga Ayundantía de Marina, algún día, se ubicaría a tan desexada por moitos ”Cada da Xuventude”. E de feito, cando o goberno da Pobra decidiu derrubar o edificio e construir no seu sitio o Centro para Atención Integral á Discapacide (CAD), tiven unha dobre sensación. Por un lado, pareceume unha boa idea que a Pobra contase cun centro integral para discapacitados, pero por outro lado, lamentei moitísimo que se derrubara un edificio que xa formaba parte da historia da nosa vila e que tan ben podería convertirse no cada vez máis imprescindible punto de encontro da nosa xuventude.É certo que son moitas as necesidades. Os nosos nenos esperan por unha gardería municipal e o centro de día debería estar xa atendendo aos nosos maiores.Pero non é menos certo que, no noso concello, temos á xuventude totalemente abandonada.

Non lle aportamos absolutamente ningunha solución aos seus problemas. Queixámonos de que andan polas rúas e plazas sen saber moi ben que facer, pero tampouco lles facilitamos espacios nos que se relacionar. Espacios nos que poidan desenvolver as súas iniciativas e as súas ideas. Espacios que lles axuden na construcción da súa propia identidade dentro da sociedade á pertencen.Na Pobra non existe política de xuventude. É hora de que empecemos a dar resposta ás súas demandas. É hora de que os escoitemos e descubramos canto teñen que aportar á nosa sociedade.

Publicado o día 14 de abril de 2009 no  "Buzón del Lector" . Voz de Galicia Edición Barbanza 

Kaori. Unha gran artista

Calendario 2º Trimestre

NAVEGANDO POLO BLOGUE DO IES DA POBRA ATOPEIME CON ESTES MAGNÍFICOS TRABALLOS CREATIVOS FEITOS POR UNHA MOZA POBRENSE.

KAORI

Comickaori

Fotos antigas da Pobra

NAVEGANDO POR YOUTUBE

ATOPEIME CON ESTAS FOTOS ANTIGAS DA POBRA.

MERECE A PENA BOTARLLE UNHA OLLADA.

CANTO ENCANTO!!!

Rita y el fusil(1967)

 

Entre Rita y mis ojos... un fusil. 

Quien a Rita conoce, se postra 

y reza 

al Dios de su ojos de miel. ... 

 

Besé a Rita 

cuando niña, 

aún recuerdo cómo... se pegó 

a mí: una trenza preciosa cubrió mi brazo. 

 

Recuerdo a Rita 

como el pájaro a la charca. 

Rita, Rita... 

Teníamos un millón de pájaros y de fotos, 

y mil citas, 

y contra todo abrió fuego... un fusil. 

 

El nombre de Rita le sabía a fiesta a mi boca, 

el cuerpo de Rita se desposaba en mi sangre. 

En Rita me perdí... dos años, 

durmió en mi regazo dos años, 

nos prometimos ante el cáliz más bello, 

ardimos en el vino de dos labios, 

nacimos dos veces. 

Rita, Rita... 

Nada privaba a mis ojos 

de los tuyos, si acaso nuestras cabezadas 

o alguna nube de miel, 

hasta que irrumpió... aquel fusil. 

 

Érase que se era, 

oh silencio del atardecer, 

una mañana en que mi luna partió 

con los ojos de miel. 

La ciudad

barrió a los rapsodas, y a Rita. 

Entre Rita y mis ojos... un fusil.  

 

Mahmud Darwix, Poesía escogida (1966-2005) 

Traducción de Luz Gómez García Pre-Textos, 2008