FAMILIA Y FRACASO ESCOLAR

Por generaciones, la familia ha constituido el pilar básico sobre el que se ha sustentado la sociedad. La familia ha sido, a lo largo de la historia, el grupo natural de socialización. De hecho, ha sido la encargada de transmitir a sus hijos, las generaciones futuras, los valores socialmente aceptados.
Pero en los últimos años, tal vez en los últimos quince años, la familia parece haber abandonado su función principal, la de educadora. Se percibe agotada, tal vez frustrada y, en no pocos casos abandona su rol más importante dejando a la sociedad perdida en lo relativo a los valores fundamentales.
Hoy en día son muchas las familias que optan por no establecer normas estrictas en sus hogares. Son muchos los niños y las niñas que consiguen lo que desean fácilmente, sin esfuerzo alguno. Son pocos los niños y niñas que asumen responsabilidades en el marco familiar.
Es cierto que la mayoría de los padres y madres atienden las necesidades de sus hijos y responden a ellas. Existe, en general, una gran implicación afectiva. Pero falta la firmeza, el liderazgo y el control paterno en el día a día de las relaciones familiares; falta la orientación y la comunicación bien entendida.
La consecuencia es clara y se observa claramente en el ambiente escolar. Cada vez hay más problemas de disciplina, menor resistencia a la frustración; mayor desinterés por las actividades académicas.
Estos son problemas que sólo se pueden resolver en el ámbito familiar. Solamente si la familia funciona adecuadamente el fracaso escolar se podrá reducir significativamente. Solamente si la familia se involucra, apoya y confía en el profesorado y en los orientadores de los centros educativos conseguiremos, entre todos, mejorar las perspectivas de futuro de parte del 30% de jóvenes que no son capaces de terminar los estudios de secundaria este país.
Evidentemente no todos los problemas escolares son consecuencia de la falta de implicación familiar. Existen casos que tienen que ver con otras causas relacionadas con problemas de aprendizaje.
Pero aquellos relacionados con problemas de autoestima, de desmotivación, de falta de sueño, de falta de hábitos, de falta de normas, de apatía …son problemas que no puede arreglar la escuela por si sola. Es imprescindible la capital implicación de la familia.

Ámate

Si te insulta
Y te quedas,
No te amas.

Ámate.

Si te desprecia,
Y te quedas,
No te amas.

Ámate.

Si te humilla
Y te quedas,
No te amas.

Ámate.

Si te golpea,
Y te quedas,
No te amas.
Ámate.

ÁMATE, ÁMATE
Por favor, ámate.
Porque si no te amas,
Tal vez te mate.

25 DE NOVIEMBRE

DÍA DE LA NO VIOLENCIA CONTRA LAS MUJERES

Publicada en Voz de Galica. Cartas al director.

26 de novembro de 2008

P

BLINDNESS

Se non liches a novela de Saramago "Ensaio sobre a cegueira", recomendo que o fagas antes de ver a película.
Unha novela que fala sobre a natureza humana. O instinto de supervivencia nun entorno que, de súpeto, se volve estraño e perigoso . O engano, a desconfianza, o egoismo, a avaricia dominan un mundo desorganizado, falto de valores e cheo de desesperanza e insolidaridade.
Cegos. Perdidos. Sós. Sen referencias. Sen afectos.
O ser humano frente aos seus medos e miserias.

He aquí un avance de la película.

CRISE

Corren tempos difíciles. Tempos de crise. Tempos nos que moitas familias teñen verdadeiros problemas para chegar a fin de mes. E mesmo tempos nos que outras moitas familias non son quen de chegar a fin de mes e vense atrapadas en situacións de total desesperación.
Nadie, ninguén pode negar a evidencia dunha crise real que afecta a moitos cidadáns e cidadás deste país e ¿por que non dicilo? , tamén doutros paises do noso entorno.
É certo que o feito de que esta crise sexa internacional, non minimiza dende ningún punto de vista a nosa problemática socioeconómica. O desemprego aumenta moito máis do esperado e a crise financieira se recrudece ,en España, polos efectos producidos polos axustes no sector da construcción.
A situación pinta mal, e mesmo para algúns, non poucos, para todas e todos os que quedan sen traballo, pinta moi, moi mal. Alo menos a curto prazo.
Pero esta crise non ten que ver coa escasez recursos naturais, nin co cambio climático. Ten que ver coa avaricia, coa codicia humana e coa falta de escrúpulos e honestidade.
A codicia desmedida dalgúns que, por enriquecerse enorme e rápidamente, non tiveron escrúpulos en enganar e estafar a medio mundo, ao especular con productos financieros de escaso valor real conseguindo que se revalorizasen dun xeito totalmenete ficticio, irreal.
A avaricia de promotores, constructores e propietarios de terreos, que especularon co chan e co ladrillo ata empobrecernos , dun xeito dramático nalgúns casos, á meirande parte dos cidadán e cidadás deste país.
NON HAI DEREITO

NON VER OS PR0BLEMAS NON É A SOLUCIÓN

O feito de ter sido concelleira do equipo de goberno socialista durante nove meses e aínda que o tivera sido durante 9 anos non me inhabilita para facer a crítica que considere oportuna a este ou outro goberno municipal. Non escondo as miñas opinións detrás de iniciais nin pseudónimos porque estou convencida de que os meus argumentos xustifican suficientemente os meus puntos de vista.
Dende logo haberá quen estea dacordo e quen estea en desacordo coas miñas opinións, o máis interesante, en todo caso, é o debate ao que poidan dar lugar, paso previo e imprescindible para poñer encima da mesa os problemas e así ser quen de buscar solucións para darlles resposta.
Ë certo que son militante socialista dende hai anos, pero ademáis, á marxe da miña ideoloxía e por encima de todo, son unha pobrense preocupada polo futuro da nosa vila.

Son desas pobrenses que considera que tanto o Porto Comercial coma o Polígono de A Tomada foron dous grandes acertos de dous gobernos ( un popular e outro socialista) que souberon xestionalos e que acadaron a financiación necesaria para levalos a cabo.
Pero gustaríame recordar aquí que en ningunha destas obras foi levada a cabo por un goberno Maceiras.

Sei que o noso clima non é o da Costa do Sol polo que considero doblemente importante o esforzo inversor do sector turístico e hosteleiro na comarca e sobre todo no noso concello.
De feito a implicación do Concello no desenvolvemento dun sector que aposta claramente polo futuro da nosa vila faise imprescindible dende todos os puntos de vista. Pero non temos nin sequera unha páxina web oficial e actualizada da Pobra do Caramiñal como teñen o resto dos concellos do Barbanza.

O noso comercio non adolece de rúas comerciais. Temos dabondo. O seu problema actual é outro moi distinto. Non hai clientela suficiente, nin comercio suficiente para atraer máis clientela. E a pescadilla que se morde a rabo. Vemos ano tras ano como abren e pechan negocios. O que temos é que buscar solucións que rompan con esa esa dinámica. Insistir en gastar os cartos destinados a revitalizar o comercio en embelecemento de rúas e prazas non é, dende o meu punto de vista, a solución axeitada. Non digo que sexa fácil, pero o que non se pode é directamente tirar a toalla.

Por outro lado, os datos de poboación do ano 2007 que publica o IGE deberían preocuparnos seriamente aos cidadáns e cidadás do Concello da Pobra. Mentres Boiro e Riveira ven aumentar a súa poboación ano tras ano, a realidade pobrense é moi distinta. A poboación decrece de forma alarmante e non parece que este dato interese demasiado ao goberno municipal.As tendencias son claras e se manteñen co paso dos anos. De seguir deste xeito acabaremos perdendo a nosa propia identidade.

Tamén perdemos o tren do deporte e a cultura. Son os concellos veciños os que destacan tanto en actividades artísticas e como en deportivas e educativas. Club de natación, club de patinaxe, equipo femenino de baloncesto, club de balonmán, club de voleibol, escola de teatro, escola de música , conservatorio, escola de idiomas…É importante abordar toda esta problemática no seu conxunto e apostar por un modelo de pobo de futuro atractivo e puxante.

Non ver os problemas non os fai desaparecer, pola contra, fai que medren moitas veces de xeito desproporcionado.
Publicada na Voz de Galicia.Buzón do lector.

MELLORANDO AS INFRAESTRUCTURAS EDUCATIVAS

En marzo do 2007 o parlamentario socialista José Manuel Lage visitou o colexio Salusiano Rey Eiras. Daquela a comunidade educativa o invitara a visitar o centro coa intención de que coñera “in situ” as carencias máis relevantes e llas trasladara ao Delegado de Educación. Un ano máis tarde o novo comedor escolar está prácticamente rematado, o ascensor está colocado e en funcionamento, o problema dos malos olores dos baños está solucionado e as portas de saída son finalmente reglamentarias e abren para fora. É certo que queda moito por facer e mellorar. Pero considero que, despois de anos sen atender practicamente ningunha das múltiples demandas do centro, esta Consellería de Educación desmostrou que realmente ten interese por mellorar as infracestructuras dos seus centros educativos.

CON SER BONITOS NON CHEGA

Carta publicada na Voz de Galicia. Buzón do lector. 17-06-08

É certo que a Pobra é probablemente a vila con máis encanto da nosa comarca. Polo menos iso cremos a grande maioría dos pobrenses.

É certo que as súas prazas e rúas empedradas, os seus parques e xardíns, os seus paseos a carón do mar unidos á súa beleza paisaxística e o seu enclave, fan da nosa vila unha lugar con un algo especial.

Pero a realidade é que non medramos. Polo contrario a nosa poboación decrece ano tras ano, e a actividade comercial vai a menos.

Xa no nos acordamos daqueles anos nos que a Pobra era unha vila puxante, cabeceira comarcal a nivel comercial. Non nos acordamos daqueles domingos pola mañá coa vila chea de xente e os establecementos hosteleiros a tope. Daquela había mercado o 1º e 3º domingo de cada mes, e a xente viña desde as vilas veciñas a dar unha volta á Pobra. E mentres os papás e os nenos paseaban polos xardíns e tomaban o aperitivo, as mamás daban unha volta polo mercado, a ver que atopaban. Como agora segue ocurrindo en Noia e Padrón.

Pero aqueles eran outros tempos. Os nosos comercios non eran moitos, pero eran grandes e tiñan de todo. E ademáis eran unha referencia en toda a comarca.

Agora nada é así. Non sei se o xermen foi aquela decisión que tomou Pleno Municipal, de renunciar ao dereito de ter a Feria de Gando e o Mercado Municipal os domingos ou se foron outras as razóns do declive do comercio da nosa vila.

En todo caso. Tras anos de declive, o goberno municipal debería ter elaborado un deseño de pobo de futuro, marcándose obxectivos a curto, medio e longo plazo coa finalidade de acadar a prosperidade á que todos aspiramos.

Soamente un goberno curto de miras insiste en priorizar as inversión en obras de embelecemento de rúas e prazas, cando a experiencia demostra que tales actuacións non resolven os nosos problemas máis importantes. Nin vén máis xente a vivir á Pobra, nin se anima máis xente a mercar na Pobra.

Non nos engañemos, con ser bonitos no chega.

Aí vos deixo a miña reflexión coa idea de crear un debate que creo é tempo que teñamos nesta vila.

POR UNA EDUCACIÓN PÚBLICA SIN RELIGIÓN

Que la asignatura de religión deje de formar parte del curriculo de Primaria, Secundaria y Bachiller es hoy una necesidad. Ya no se trata únicamente, de defender la aconfesionalidad del Estado eliminando cualquier tipo de enseñanza religiosa de la Educación Pública Española . Hoy en día nos faltan horas de matemáticas y ciencias, de lenguas y filosofía , de educación física y artística. La solución no pasa por aumentar el horario lectivo de los alumnos, los saturaríamos. De lo que se trata es de conseguir que la jornada lectiva sea lo más productiva posible. No podemos seguir permitiendo que la asignatura de religión impida a nuestros hijos avanzar en el currículo. De hecho, todos aquellos que no optan por religión no pueden avanzar materia de otras áreas obligatorias en el currículo en el horario de dicha asignatura. Es el momento de dar un paso hacia delante y eliminar la religión de la Educación Pública. Ya no tiene sentido. No se justifica desde ningún punto de vista.
Los valores cristianos son valores universales que están perfectamente integrados en el currículo a través de los temas transversales y de la nueva asignatura de Educación para la ciudadanía, asignatura obligatoria para todo el alumnado de Secundaria y Bachiller.

Publicada en "La Voz de Galicia", Cartas al director el 26-05-08.
Publicada en "El País", Cartas al director del día 26-05-08, con el título Religión y Educación para la Ciudadanía.

A VOLTAS COA LINGUA

Identificar aos galego-falantes co nacionalismo e aos castelán-falantes co non nacionalismo de dereitas é un erro imperdoable que acabará pasando factura a toda a sociedade galega. A politización das linguas implicaría a radicalización de posturas enfrentadas e a victoria do monolingüismo, sexa este do tipo que sexa.

É certo que todavía unha boa maioría de galegos e galegas optamos polo castelán como única lingua de relación social e familiar. Pero tamén é certo que hoxe en día, e gracias ao ensino en galego de parte das materias do curriculum, a gran maioría dos galegos e galegas temos a capacidade de poder elexir a lingua na que queremos relacionarnos. Podemos ser máis fluídos nunha lingua que na outra pero somos quen de conversar en calquera das dúas.

Apostar por un modelo de ensino monolingüe á carta (en galego ou castelán), que trate a calquera das dúas linguas de Galicia como linguas estranxeiras significaría a politización real do ensino e levaría á sociedade galega a un calexón sen saída no que os enfrentamentos ideolóxicos impedirían que os nosos cativos apreciaran a gran riqueza da nosa herdanza lingüística , o bilingüismo.

O novo decreto do uso do galego no sistema educativo fai legalmente posible a existencia de colexios monolingües en galego, podendo impatir únicamente en castelán a área de lingua castelá. A única diferencia cos centros monolingües á carta (defendidos pola Asociación de Galicia Bilingüe) é que, neste caso, a decisión a toman os claustros de profesores directamente, decidindo os docentes en que lingua van impartir as súas áreas.

Defendo e apoio a galeguización do ensino. Considero a normalización da lingua galega nos centros educativos imprescindible para conquerir o obxectivo de bilingüismo de facto ambicionado por gran parte da nosa sociedade.

Pero quero manifestar públicamente o meu humilde desacordo coas dúas posturas arriba mencionadas. Non aos centros educativos que convirten o galego ou o cantelán en meras linguas estranxeiras. A maioría dos galegos e as galegas queremos saber falar e escribir ben en ambas as dúas linguas. Non estamos enfrentados con ningunha e queremos que os nosos fillos e fillas se sintan orgullosos de ambas.

Defendo o bilingüismo como o gran obxectivo a conquerir porque considero que implicará a normalización da lingua galega no entorno social e familiar dos galegos, en moitas ocasións presidido únicamente polo castelán.

Sumemos. Se dividimos, perdemos todos.